Ucieczka od rzeczywistości

Torias

Ciemnego pokoju siedzisz parapecie,
Gwiazdy oglądając, tej Jedynej szukając.
Co wieczór w tę piękną otchłań spoglądając,
W marzeniach się pogrążając.
Uciekasz od wszystkiego,
Od codzienności,
Od przyjaciół i zamętu.
Wyobraźnia z szarości życia zbudzona,
Ucieczką od normalności,
Marzeniami o utopii zbudowanej.
Kładziesz głowę do szyby, mrużąc oczy zamglone...
Marzysz.
Marzysz o wolności.
Marzysz o miłości.
Marzysz o przyjaźni, ale tej prawdziwej, nie fałszywej...
Zamykasz oczy i widzisz swój świat kryształowy.
Z dala od przykrości i złośliwych spojrzeń.

Uśmiechasz się mile na tę cudowną chwilę,
Idziesz, kroczysz po krainach wyimaginowanych.
Widzisz siebie w słońcu promieni skąpany,
W lśniącej zbroi i koronie.
W ręce dzierżysz miecz swój ukochany...
Klingą błękitną w niebo jest skierowany.
Patrzysz przed siebie na zielone pyszne polany,
Lecz słońce w końcu się ku horyzontowi skłania barwiąc niebo czerwienią.
Pojedyncza łza smutnie policzkiem spływa,
Gdyż wież, że koniec się zbliża.
Koniec, na który od dawna czekasz,
Którego wyglądasz każdego dnia.
Modlisz się o niego każdego wieczora,
Bezustannie za marzeniami się chowasz...

Budzisz się z głową na porysowanym szkle,
Niczym pajęczynę oglądasz je,
Wodzisz palcem po spękanym nienawiści pięścią szkle, kalecząc palec sobie.
Krew skapuje, jedna kropla, dwie a potem trzy!
Zafascynowany patrzysz, jak po chwili jedna niczym łza szybą ścieka.
Myślisz sobie:
Odchodzę!
Zbite szkło, jak dusza twa, bierzesz w dłoń,
Oglądając przez chwilę swą twarz w odłamku szkła.
Patrzysz w dół, na ciemną schodów toń .
Tam jest rzeczywistość, lecz ty siebie w niej już nie widzisz.
Nie chcesz widzieć, bo jej nienawidzisz.

Kolejna łza smutku spływa,
Podejmujesz podjętą wcześniej decyzję,
Chwila bólu, a po niej ogarnia cię spokój.
Odchodzisz! Od szarej rzeczywistości, od wszystkiego.
Życie ulatuje, jak z balonu nakłutego.
Wspomnienia nieszczęśliwe już są nieważne.
Odchodzą w zapomnienie krzywdy,
Wszystko traci już znaczenie.
Odchodzi poniżenie.
Spoglądasz ostatni raz na gwiazdy odnajdując w końcu tę Jedyną, Zamykasz oczy.
Łza spłynęła, wyschła i zniknęła.

kate-rama

W innym życiu udaję mądrą ekspertkę od poezji, sama też piszę, no ale to "inne" życie... Jak zrobić, by te dwa się nie przenikały? Mam chwalić?

Pochwalę, owszem, ale może przy innej okazji. Powyższe dzieło śmieszyło mnie momentami, a poza nimi był niesmak. Nawet jak na poezję humorystyczną, momenty to zdecydowanie za mało (wiesz, jak to bywa z kiepskimi filmami: napchają momentów, napchają i myślą sobie, że przyjdzie rzesza napalonych małolatów, którym zapewne będą zachwyceni).
Odbiegłam od tematu. Już wracam.

Żeby utwór o takiej objętości dał się czytać, musi mieć w sobie coś. Znasz może piękny wiersz Jesienina "Czarny Człowiek" - chyba trochę to dłuższe, ale trafia i na dodatek pozwala zachwycać się formą. U Ciebie nie ma ani przykuwającej uwagę treści (bo o smutku, łzach, poszukiwaniu jedynej piszą wszyscy młodzi ludzie, na dodatek duża ilość z nich zawzięcie publikuje to, gdzie tylko się da), ani formy (dokładne, "częstochowskie" rymy, na dodatek niekonsekwentne, brak konsekwencji interpunkcyjnej (wielkie litery na początku każdego wersu, nawet po przecinkach), brak rytmu, itd. itp). Właściwie można byłoby to rozplątać i podać jako marnej jakości prozę - bo ja poezji żadnej nie widzę, przykro mi. Może innym razem.