Pożegnalny List Do Rodziców

magdadragan11

Uciekam ! Zostawiam całe to bagno ! Olewam szkołę.
Nigdy mi się nie przyda. Wyjeżdżam. Nieważne dokąd.
Nieważne gdzie. Ważne, że daleko stąd. Już
postanowiłam. Dziś nic nie zależy ode mnie.
Niech wszystko przeminie, niech wszystko runie.
Już na niczym mi nie zależy. Kończę z tym bagnem.
Rzucam szkołę. Zaczynam nowe życie. Lepsze
życie. Bez waszych pouczeń i kazań na temat tego
co w życiu najważniejsze. Ja wiem co dla mnie jest
najważniejsze. Dzięki za wszystko ale naprawdę już
was nie potrzebuję. Przepraszam za wszystkie kłopoty.
Za złe oceny, naganne zachowanie i skargi od nauczycieli.
Sory. Nie umiem inaczej. Żyję swoim światem.
Od dawna was nie obchodzę. Może nawet nie zauważycie
mojej nieobecności. Nie byłoby mi przykro. Przyzwyczaiłam
się do tego, że mnie nie zauważacie. Już nawet nie brakuje
mi "ciepła rodzinnego". To nie dla mnie.
-"Masz serce z lodu" - tak mówiłaś mamo. Może masz
racje. Ale to nie ty dostałaś w twarz od własnej matki,
gdy było ci ciężko...
-"Jesteś bez uczuć. Nie czujesz jak nas ranisz." - tak tato.
Nie umiem żyć tak jak wy. Nie jestem wyrachowana
i otwarta na nowe znajomości. Wolę żyć samotnie.
Pewnie to niedobrze. Tylko powiedz, czyja to zasługa?
Kto zabronił bawić mi się z własnymi przyjaciółmi kiedy
miałam te marne siedem lat? Mówiłeś, że są brudasami
i dziećmi nieudaczników. A dziś to ty jesteś nieudacznikiem,
bo nie potrafiłeś wychować własnej córki. Jestem dla
ciebie obca. Nie jesteś moim ojcem. Nigdy nim nie byłeś.
Tak naprawdę, kochałam cię tylko wtedy gdy wyjeżdżałeś.
Mamo... wiem, że kiedy jeszcze cię obchodziłam cierpiałaś
przeze mnie. Wiem to. Ale ja też cierpiałam. Nawet nie
wiesz jak było mi ciężko kiedy krzyczałaś i obwiniałaś mnie
za wszystko. Ale to nie ja jestem winna !
Wiesz... codziennie zastanawiam się po co mnie urodziłaś?
Po co trwam i czemu służę? Wolałabym umrzec niż słuchać
co wieczór twego płaczu. To też mnie rani, bo wiem, że
to ja jestem przyczyną twojego nieszczęścia...
"Przepraszam, że żyję, to się więcej nie powtórzy..."
Wiesz... kiedy zapaliłam pierwszego papierosa, myślałam
o tobie.
Wiesz... kiedy sięgnęłam po pierwsze piwo myślałam
o twoim bólu.
Całe to cierpienie, które niosłam wam przez tyle lat,
dziś jest dla mnie zbyt wielkim ciężarem, bym mogła
dłużej na nie patrzeć. Ja już się nie zmienię. Nie chcę
was dłużej ranić. Nie szkoda mi mojego życia.
Jest wyjątkowe. Zniszczone i spaprane. Mam co chciałam.
Sama na to zasłużyłam. Nie myślcie więcej o mnie.
Nie pamiętajcie tego co złe. Wiem, że nie wiele było tych
dobrych chwil w naszym wspólnym życiu. Więc może
lepiej zapomnijcie całkiem. Już na zawsze.
Na pewno mnie nienawidzicie. Ja nienawidzę i kocham.
Nienawidzę, bo pozwoliliście mi nieść wam tyle krzywdy.
Kocham, bo pozwalacie mi was opuścić.
Wiem, że nawaliłam. Ale dość już ! Dożyjcie spokojnej
starości beze mnie. Tak będzie lepiej...
Żegnajcie !

Ps. Witam wszystkich. Jestem nowa, ten list napisałam kilka miesięcy temu pod wpływem książki "w ślepym zaułku wolności" Jany Frey. Jak Wam się podoba ? Czekam na opinie Smile

Pokrzywa

Po pierwsze: czy regulamin nie mówi nic o oznaczeniach? Mówi! Nawet nań nie zerknęłaś i my mamy poświęcać czas twojemu tekstowi?
Po drugie: dlaczego entery powstawiane są w połowie wiersza?
Po trzecie: sprawdzaj błędy, zanim wkleisz. Raz że literówki, dwa, że przed wykrzyknikiem nie ma prawa być spacji. Zaprzyjaźnij się z przecinkami.
Po czwarte: nowa? To idź się przywitać. Forum to nie maszynka do wyrzucania komentarzy.
Po piąte: to jest chaos. Powtarzanie tego samego kilkakroć.
Po szóste: gdzie tu są emocje? Żadnych nie widzę, a temat konfliktów z rodzicami i nienawiści w domu znam całkiem nieźle. I zapewniam, że wyglądają one inaczej.
Po siódme: z tym papierosem i piwem jest śmieszne.

magdadragan11

Hmm, po pierwsze uważam, że klimat jest nietypowy i dobry. Po drugie nie poczułś emocji? Hmm, dziwi mnie to, bo ja jako autor odczuwam je jak cholera. Po trzecie, masz racje nie zapoznałam się z regulaminem, sory. Po czwarte entery są, bo tekst był kopiowany z bloga a ja jestem leniwa i nie chciało mi się tego naprawiać. A po następne w tym tekscie chodzi właśnie o ten CHAOS. Bo to nie ma być jakieś romantyczne badziewie, tylko zwykły list zbuntowanej dziewczyny do starych. Nie zrozumiałaś w ogóle przesłania, przykro mi, że Ci się nie podoba.
Pozdrawiam

Pokrzywa

Nie czytasz regulaminu, wklejasz nam tekst nieprzejrzany, z enterami, bo ci się nie chciało? Nie kompromituj się. To świadczy tylko o tym, że nie masz najmniejszego szacunku do czytelników, a zatem do nas, do załogi forum.

I, moja droga. Nie wyszło ci. Nie miało być romantyczne badziewie, a wyszło. Nie podoba mi się, bo jest kiepskie. To, że nie odczuwam w tym emocji to nie jest moja wina, a twoja, bo nie potrafisz ich przekazać.

Koniec z mojej strony. Nie będę tracić czasu na kogoś, kto nawet upomniany nie zamierza stosować się do regulaminu.

magdadragan11

Hmm, okej, moja wina, sory. Wiesz, ja nie piszę opowiadań i nic tego typu. Piszę wiersze. Dodałam ten list, bo chciałam poznać opinie innych. Poznałam, okej, nie podoba się i już, przeżyje to jakoś. Amen.

ma_dziow

Nikt nie pisze listu do rodziców tak długiego, tak chaotycznego i tak pozbawionego sensu. Tego typu utwory można pisać na kolanie, ale nie wrzuca na forum LITERACKIE!

Z założenia tekst literacki powinien coś sobą reprezentować. A to nie budzi żadnych emocji, powtórzenia są tak częste i drażnią. Trochę przypomina mi kulturę emo. Użalanie się nad sobą i własnym nieudacznictwem (mówię o bohaterce, broń Boże o autorce), postrzeganie wszystkiego w czarnych barwach.

Też miałam kiedyś tzw. "wąty" do rodziców, ale bez przesady. Nigdy nie powiedziałabym czegos takiego swoim rodzicom, za bardzo ich szanuję.